Zwanger zijn en eczeem hebben, dat was in mijn geval niet de beste combinatie (understatement). Ik had gehoopt om bij de zeldzame gelukkigen te horen bij wie het eczeem verdwijnt in die periode.

Tja, en dan komen er van alle kanten mensen aan met wonderverhalen: ‘Oh, ik ken juist iemand die hélemaal geen eczeem meer had toen ze zwanger was… Nog best knap dat ik niemand een knal voor z’n kop heb gegeven. Want dat is op zo’n moment extra moeilijk om aan te horen. Mijn hormoonmonstertjes beslisten dus anders.

Normaal gesproken heb ik mijn eczeem redelijk onder controle. Ik smeer m’n gezicht en lijf heel vaak in (liefst met voedende ureum crème, die overigens niet meer vergoed wordt) en m’n handen nog het vaakst. Helaas krijg ik juist over m’n handen zo vaak opmerkingen. Dat ze zo droog zijn en rimpelig en op ‘oma handen’ lijken. Dan krijg ik het goedbedoelde advies dat ik ze moet insmeren. Euh ja, bedankt voor de tip, nog nooit zelf aan gedacht…

Daarnaast heb ik m’n hormoonzalven slechts 1 à 2 nachten per twee weken nodig, bij een jeukuitbraak. Verder houd ik uiteraard rekening met m’n eetpatroon, douchen, kleding (katoen en zeker nooit wol), wasmiddel, shampoo et cetera. Maar dat ben ik allemaal al jaren zo gewend, dat het vanzelfsprekend is.

Maar tijdens m’n zwangerschappen vertienvoudigde m’n eczeem, of misschien wel keer honderd. Vooral m’n buik en borsten. Oef, die stretchende hete huid, die wilde ik wel villen! Totaal gekmakende jeuk. Ik zag er niet uit en krabde mezelf bijna voortdurend tot bloedens toe helemaal kapot, van top tot teen.

En juist als je zwanger bent, wil je minder (liefst helemaal niet) hormoonzalven smeren, om niks van ‘die troep’ door te geven aan je ongeboren baby.

Niet te doen voor mij.

Je kunt wel elke minuut van de dag tegen jezelf zeggen dat het allemaal voor een goed doel is, maar dat maakt de kriebel er niet minder door.

Tijdens m’n tweede zwangerschap hadden m’n hormoonduiveltjes nog een extra grapje bedacht: rosacea. In m’n gezicht.

Geen jeuk in m’n gezicht (de rest van m’n lijf des te erger). Wel een pijnlijke knalrode ‘laag’ op m’n gezicht. Eerst vlekken en later m’n héle gezicht en kaaklijn.

Rosacea mag je niet insmeren met hormoonzalf.

Maar… wat als je eczeem daar doorheen spiekt en je gezichtshuid ook gaat schilferen en daardoor toch ook kriebelen?

Pfff… alsof ik extra gepest werd door het universum.

En nu? Prachtige, tweede dochter gekregen. M’n systeem weer enigszins tot rust. Behalve m’n warme melkfabriekjes. Die zwellen op en na het voeden zijn ze weer kleiner en dat meerdere keren per dag en nacht. Dus m’n huid stretcht en krimpt en stretcht en krimpt en is extra warm. En hormoonzalf is uit den boze, want de baby mag dat natuurlijk niet in haar mondje krijgen.

En probeer jezelf maar eens tegen te houden, als je een jeukaanval krijgt.

Ik weet dat er ontelbare tips bestaan om niet te krabben… ik kan het niet. Koelen klinkt bijvoorbeeld hartstikke leuk, maar 24 uur per dag ice-packs in je beha is ook weer overdreven en m’n baby heeft liever geen koelkastkoude melk.

Stuk krabben en daarna verzorgen is voor mij de enige tactiek die werkt.

En over gaan op flesvoeding wil ik liever ook nog niet. Wil onze dochter zoveel mogelijk weerstand geven in de hoop dat zij misschien minder allergieën, eczeem enzovoorts gaat krijgen. Ook al weet het verstandige deel van mijn hersens dat dat genetisch bepaald is. M’n eerste meisje kreeg tien maanden borstvoeding, maar bleek al na vijf maanden toch ook eczeem te hebben. En na acht maanden ontdekten we haar zeer ernstige notenallergie.

Genoeg gemopperd en geklaagd: giga genieten nu van twee blije meisjes. En duimen, duimen dat nummer twee geen eczeem en/of notenallergie heeft. Ze is ook 50 procent van haar vader, dus zou best leuk zijn als ze zijn gezondheidsgenen heeft gekregen in plaats van de mijne!

Als eerste op de hoogte

Wil je Marieke’s volgende blog niet missen? Volg ons dan op Facebook

GZNL.GZ.18.07.0166d