Iedereen met atopisch eczeem ontkomt niet aan de vraag: hoe geef ik deze aandoening een plek? En wel zo dat eczeem al het mooie in je leven niet overwoekert. Tessa de Visser kijkt in de spiegel, maakt de balans op en geeft eerlijk antwoord: ‘De zorg voor mijn huid zat mijn persoonlijke ontwikkeling in de weg.’

Eczeem is niet wat ik ben, maar wat ik heb. Dit inzicht geeft me veel kracht. Ik realiseer me dat ik vroeger veel aan dit onbewuste gevoel heb gehad, maar nu heb ik er ook de woorden voor. Daarvoor was het: huid goed? Ik goed! ‘Hoe gaat het met je’, beantwoordde ik steevast met: prima, het lukt me om niet zoveel te krabben. Als een moeder die alleen de moederrol kan vervullen en over haar dochter kan praten.

De vraag: hoe was je als kind?

Natuurlijk heeft je huid veel invloed op hoe je je voelt. Het ‘niet lekker in je vel zitten’ is niet zomaar ontstaan. Maar wat als de balans helemaal weg is en al het andere stilstaat? Als je eigen ontwikkeling stilstaat? Laatst kreeg ik de vraag: ‘Hoe was jij als kind?’ Tja… Ik had vaak eczeem en daar werd veel liefdevolle zorg en aandacht aan besteed. Bij de vraag hoe ik me over het algemeen voelde, wisselden mooie en minder mooie herinneringen zich af. Maar wie ik nou precies was? Ik wist het niet.

Opgroeien met eczeem

Dat ik niet precies wist wie ik was, of er niet aan toe kwam daar diep over na te denken had alles met het volgende te maken. Tijdens de periode op de basisschool ging er erg veel energie uit naar mijn eczeem, waarbij mijn ouders mij uit liefde en zorg me overal mee naar toe namen om een oplossing te zoeken. Familie keek me voor mijn gevoel vol medeleven aan om vervolgens niet de vraag te stellen hoe het met mij ging, maar met mijn huid. Zelf voelde ik alleen een huid die jeukte en pijn deed.

Ik moest eerder weg bij familiebezoekjes, omdat de jeuk of het benauwd zijn te erg werden. En het was pijnlijk als je je leeftijdsgenootjes aankeek en het enige wat je dacht was dat zij een hoopje ellendig eczeem zagen en niets anders. Mijn eczeemhuid zat niet alleen als een jeukende deken om mij heen, maar vulde ook mijn persoonlijkheid, mijn hele bestaan.

Tot daar kwam ik.

Hoe was ik als kind? Onzeker en niet altijd blij? Het meisje met eczeem? Er zijn wel meer meisjes met eczeem.

Gave, onbevangen tijd

Tijdens de puberteit ontdekte ik hoe ik invloed kon hebben op het welzijn van mijn huid. Door te sporten, het leren genieten van gezond eten, het trotse gevoel dat ik een HBO opleiding kon afmaken en ook nog acht keer per week aan wedstrijdroeien kon doen. Ik hoefde niet de uitdaging aan te gaan om mijn huid zo goed mogelijk te houden, er was heel veel focus op andere zaken. Er ging een wereld voor me open en hunkerend naar al het blije, vreugdevolle ontwikkelde ik me: op kamers op de mooiste locatie in Utrecht en heel veel liefdevolle mensen om me heen. Een gave, onbevangen tijd waarin tegelijkertijd mijn huid ‘bloeide’: Ik straalde, dus mijn huid straalde ook.

Was dit het loslaten om nooit meer aan eczeem te hoeven denken? Maar wat vond ik het moeilijk als het even minder goed ging met mijn huid. Dat accepteerde ik niet. Ik worstelde flink met mijn zelfbeeld, trok me terug met een excuus of gebruikte een goede hormoonkuur, zodat ik er weer even tegenaan kon.

Alleen in verbinding met je huid

Ik realiseerde me laatst dat ik de eerste periode van mijn leven alleen in verbinding stond met mijn huid, maar niet met mijn wezenlijke ik. ‘Eczeem is niet wat ik ben, maar wat ik heb.’ Maar wie was ik dan geweest? Niemand? Klopt, ja: ik heb me een periode niemand gevoeld. Zorg voor mijn huid? Ik was mijn huid, mijn eczeem. Bam… die gedachte kwam binnen.

Meisje met eczeem

Als een chronische aandoening – in mijn geval dus eczeem – je persoonlijkheid helemaal vult en bepaalt dan kan dit je leven en je persoonlijke groei beïnvloeden en zelfs stilzetten. Mijn basisschoolperiode is al even geleden, maar heeft me door alle zorg en aandacht sterk gemaakt. Het inzicht: eczeem is niet wat ik ben, maar wat ik heb, maakt me opnieuw sterk. Door de zorg en aandacht voor mijn huid was er minder ruimte voor andere ontwikkeling. Die zorg zat mijn persoonlijke ontwikkeling als het ware in de weg. Hierdoor kon ik, als het meisje met eczeem, misschien niet bedenken wie ik was of wat ik voelde tijdens die periode.

Mooi en pijnlijk inzicht

Ik besef het bovenstaande (dat de zorg en aandacht voor mijn huid minder ruimte lieten voor mijn persoonlijke ontwikkeling) eigenlijk nog maar kort. Iemand heeft me dat laten inzien. Mooi en pijnlijk tegelijk, een intens inzicht zonder oordeel. Het is er, nu leef ik met dit inzicht en… ik voel dat ik leef. Het geeft me veel rust, omdat iets wat onbewust en diep verstopt zat naar boven is gehaald. Ik vermoed dat het een soort trauma is geweest en verwerk dit bij een psycholoog. Ergens gaat dat heel snel, hoor. Het is ook niet iets waar ik bewust veel last van heb, maar vind het vooral een waardevol inzicht. Het verklaart denk ik ook dat ik het ontzettend naar vind om in een hokje gestopt te worden en dat ik mezelf graag blijf ontwikkelen!

ALS EERSTE OP DE HOOGTE?

Volg ons op Facebook en Instagram

MAT-NL-2101741