Toen ik dertig werd, kreeg ik een kinderwens als een cadeau met een lintje eromheen. Ik wist altijd al dat ik moeder wilde worden. Maar had ook altijd twijfels…
Wilde ik wel kinderen op deze wereld zetten? Ik heb op zich geen heel rooskleurig beeld van wat de mensheid doet met moeder aarde… En daarnaast heb ik van dichtbij gezien wat het met je doet om een kind te verliezen. Dat zou ik niet aankunnen. Ben dus altijd bang geweest om m’n kinderen te verliezen, nog voor dat ze überhaupt geboren waren.
Sterke kinderwens
En toch die kinderwens, sterk en niet te negeren. Het schijnt iets met hormonen te zijn;) Mijn man wilde ook heel graag vader worden en in ons huis hebben we de ruimte ervoor. Liefde is ruimschoots aanwezig. Dus een paar maanden na m’n dertigste verjaardag stopte ik met de pil.
Hormonen van slag
Vrijwel onmiddellijk werd ik ongesteld. En lang ook en de maanden daarna wel héél erg vaak en erg lang. Dat deed me terugdenken aan toen ik 15 was… toen kreeg ik de pil voorgeschreven. Het gebeurt wel vaker dat hormonen van slag zijn bij meisjes in de puberteit, dus er werd niet verder gezocht naar een oorzaak.
Hypofyse
Maar nu wel, want hoe word je zwanger, als je bijna alleen maar ongesteld bent? Dus gingen we naar het ziekenhuis. Het werd nogal een zoektocht, met allerlei tests en heel vaak bloedafname. Na een paar maanden onderzoek bleek dat mijn hypofyse verkeerde hormonen aanmaakte. Maar ik had alle tegenovergestelde symptomen, dan de diagnose die gesteld werd.
Relatie met eczeem?
Medisch was ik altijd al een apart geval. Maar nu stelde ik wel wat artsen en specialisten voor een raadsel. En een hormoon gerelateerd mankement in mijn hypofyse, in m’n hersenen? Toen gingen bij mij allerlei alarmbellen rinkelen: had dit iets te maken met mijn atopisch eczeem en/of astma? Ik heb geen medische achtergrond. Maar de hypofyse en bijnierschors en cortisol (Cortisol is een corticosteroïde) en schildklier en groeihormonen hebben allemaal iets met elkaar te maken…
Geen medisch bewijs, maar toch
Ik ben toen lid geworden van de Nederlandse Hypofyse Stichting en heb me verdiept in de materie. Ik heb nog steeds een vermoeden dat het in mijn systeem allemaal in verband met elkaar staat. Maar ik heb geen medische bewijzen hiervoor gevonden. En ook geen eczeem lotgenoten in dezelfde situatie. Dat verbaasde me. Helaas moest ik nogal zware (Parkinson) medicijnen gaan slikken en daarnaast de medische molen in om zwanger te kunnen worden.
Depressief
Het viel me zwaar, heel erg zwaar. Naar mijn idee had ik al zo ontzettend veel te stellen met mijn lijf, huid en gezondheid. Ik gebruikte al zoveel medicijnen, smeerde al zoveel (hormoon)zalven. Nog vaker naar het ziekenhuis, nog veel regelmatiger naar de apotheek. Ik moet toegeven dat ik flink depressief werd. En dat werd alleen maar erger, na teleurstelling op teleurstelling.
Gelukkigste ouders
Ik begon m’n lichaam ook echt te haten. Vijf jaar (!) vol IUI- en IVF-behandelingen/trajecten verder, gebeurde dan toch nog het allergrootste wonder der wonderen: ik werd zwanger. Onze dochter Jonna is inmiddels bijna twee jaar. Ik vind het verschrikkelijk moeilijk dat zij ook atopisch eczeem heeft, maar daarnaast zijn we toch nog de gelukkigste ouders ter wereld.
P.S. Uiteindelijk begreep m’n lichaam ook nog eens niet hoe een bevalling moet verlopen. Het werd een keizersnede na 16 uur heftige weeën. Maar toch heb ik me enigszins verzoend met m’n lichaam. Het heeft me uiteindelijk toch het mooiste geluk in m’n leven bezorgd. Én ik ben (weer met behulp van IVF) voor de tweede keer zwanger!
Als eerste op de hoogte
Wil je Marieke’s volgende blog niet missen? Volg ons dan op Facebook
