Vraag vrienden van Tanya hoeveel last ze ervaart van haar eczeem en ze denkt dat die vrienden zullen zeggen: weinig tot geen. Zelf zegt ze: ‘Het valt niet op, ik heb me volledig aangepast. Maar het eczeem heeft onomkeerbare gevolgen gehad in mijn leven.’ Dit is het derde deel van haar verhaal.
Toen ik ontdekte voor welke voedingsmiddelen ik een intolerantie had (zie deel 1), kreeg ik geen enkele begeleiding. De test in het ziekenhuis had eigenlijk niet gedaan mogen worden, ik moest er maar geen waarde aan hechten. Dus ging ik zelf aan de slag. Ik moest vermijden: tarwe, sesam, ei, melk, soja, vis, schaal- en schelpdieren. Als student is dit erg lastig, gewend als ik was aan boterhammen bij ontbijt en lunch. Ik at alleen nog een speciaal soort champignonnen-beleg op speciale crackers, een appel en een banaan. Er bleef gewoon heel weinig over. Om te kijken welk voedingsmiddel een reactie uitlokte, introduceerde ik elk voedingsmiddel apart in mijn menu.
Vijf tanden minder
Door het gedoe met het uitsluiten van voedingsmiddelen ben ik op de terugweg van school flauwgevallen op de fiets, waarbij ik met mijn gebit op het asfalt terecht kwam. Dit kostte me vijf tanden. Veel pijnlijke operaties volgden met vaak tijdelijke goed zichtbare oplossingen. Naast het cosmetische aspect wat ik meestentijds kan accepteren, geven implantaten – dit is dan wel weer wetenschappelijk bewezen! – een verhoogd risico op hart- en vaatziekten. Dit kan natuurlijk iedereen gebeuren. Maar indirect is de oorzaak van dit ongeluk: mijn eczeem.
Injectie Amerika
Voor mijn eerste werkgever mocht ik ooit drie weken naar Ohio. Voor het eerst dat ik zo lang wegging van huis en zo ver. Ik had heel veel zalf ingepakt, toen nog in grote potten. Na twee weken was de zalf op. Ter plekke iets in een winkel gekocht, maar het bleek niet vet genoeg. Bang als ik was voor ernstige gevolgen ging ik naar het ziekenhuis. Ze kenden niet wat ik had, alsof eczeem niet bestond in Amerika. Ook de zalven die ik gebruikte, kenden ze niet. Zij schreven ook eigenlijk nooit zalven voor. Wat ze wel hadden was een corticosteroïde-injectie. Die kende ik wel en had ik vaak genoeg gekregen. Doe die maar! Wetende dat dit mij een goede boost zou geven voor een paar dagen en ik het einde van mijn reis misschien wel gezond zou halen.
Dikke bovenarm
Bij het zetten van de injectie kwam de vloeistof weer uit mijn arm. Ik vroeg of dat normaal was, aangezien ik dergelijke injecties in Nederland altijd in mijn bil kreeg. Het leek mij niet goed, maar de verpleegster zei dat het oké was. En dat neem je dan maar aan. De injectie was ik eigenlijk alweer vergeten tot mijn bovenarm na een paar weken ineens heel dik werd. Toen ik naar de huisarts ging bleek het een abces, wat een gevolg kan zijn van een corticosteroïde-injectie. Jammer dat ik geen bijsluiter had gekregen in Amerika.
Spoedoperatie
De huisarts stuurde mij direct door voor een spoedoperatie. De spier in mijn bovenarm liep gevaar. In een waas reed ik meteen door naar het ziekenhuis. Omdat het een abces was mocht de wond niet gehecht worden, maar moest juist van binnenuit genezen. Er werd een drain geplaatst en ik moest meerdere keren per dag met een lange wattenstaaf in de wond prikken, om te zorgen dat deze wel echt van binnenuit zou genezen. Ik kan je vertellen dat dit heel lelijke littekens oplevert. En niet alleen op mijn arm, maar ook mentaal. Ook dit gebeurt meer mensen. Maar zonder mijn eczeem had ik nooit zo’n injectie gehad.
Een pink voor eczeem
Mijn leven met eczeem tot nu toe? Ik voel mij eerlijk gezegd gehavend en heb er veel verdriet van. Het is ook een beproeving voor je (zelf)vertrouwen en veerkracht. Ooit zei ik tegen iemand dat ik mijn pink zou geven om geen eczeem te hebben. Hij kon het zich niet voorstellen en vond van niet. Zo erg was het toch niet? En dat was nog vóór het ontstaan van de permanente littekens die ik net beschreef…
ALS EERSTE OP DE HOOGTE?
Volg ons op Facebook en Instagram