Een jeuk- en kriebelvrij jaar
Zat ik dan: als kerstbal aan het kerstontbijt! Hoe vreemd dit misschien ook klinkt, gewenst was het allesbehalve. Precies zo’n moment waarop mijn huid dacht: weet je wat? Laten we eens wat leven in de sociale-angst-brouwerij gooien én er flink wat eczeemklachten bij doen.
In mijn pyjama, onder de vaseline en met een pijnlijk/ongezellig gezicht, schuif ik aan bij het door mijn vriend zorgvuldig voorbereide kerstontbijt. Leuker kon het niet beginnen…
Strakke eczeemhuid
Sinds ik met long-covid kamp, inmiddels al ruim 3,5 jaar, is mijn eczeem een ongeleid projectiel. Op momenten dat ik denk: dit gaat een reactie geven, gebeurt er niks en als ik denk: dit kan wel een keer, dan breekt de hel los – alleen op mijn gezicht, nek en hals.
Zo’n typisch strakke eczeemhuid: vlekkerig rood, branderig, strakke ogen, droogte-rimpels en schilfers. Het hele pretpakket dat eigenlijk maar één ding wil en dat is gevoed worden met een soepel makend prutje. Op dit soort dagen is dat pure vaseline. Glimworm-look gegarandeerd, of beter passend bij de feestdagen: kerstbal. Zo’n mooie zilveren kerstbal, zonder opdruk. Glimmen en licht weerkaatsen. Nog net geen weerkaatsing op het behang, maar ik voel het: paniek alom dus.
Haarscherpe papercuts
Hoewel de tijd rond kerst al stressvol is, zijn de dagen waarop mijn huid onrustig is, tergend. Op deze dagen ontwaakt een onvermoeibare sociale angst, waarbij ik eigenlijk alleen maar in een pikdonkere kamer wil vertoeven met wat drinken, een snack, de tv én de pot vaseline.
Maar kerst zou kerst niet zijn, als je niet ergens verwacht wordt. Hoe gezellig en fijn dat ook is, ik heb mezelf lam gevochten tegen alle paniekaanvallen en opkomende gedachten dat ik ‘moet vluchten’. Een proces waar ik niet uit lijk te komen tot ik weer veilig en wel thuis ben. Of mensen er nou op reageren of niet, eigenlijk maakt dat voor mij niet zoveel uit, want ik voel het. Ervaar het. En daar is geen ontkomen aan.
Mijn huid brandt en trekt aan alle kanten bij elke millimeter beweging in mijn gezicht. Terwijl ik van de auto naar het huis loop, welgeteld vijf stappen, voelt het alsof ik al twintig haarscherpe papercuts heb opgelopen. Ik weet dat het niks met papier te maken heeft, maar met de wind. Eigenlijk ook nog niet eens de wind. Maar van mijn beweging door lucht heen.
Geen aardappelchips meer
Mijn kerstbal-outfit heb ik ook tijdens oud en nieuw getoond en daarna is de rust weer enigszins teruggekeerd. Behalve voor mijn huid dan. De zoveelste pot vaseline is aangebroken, maar verbetering is nog nergens te bekennen. Alles wat ik kan doen is afwachten en strikt op mijn eten letten. Wat dit keer de trigger was? Te snel achter elkaar aardappel en aardappelchips eten… Voorlopig geen aardappelchips meer. Helaas, de gezondheid van mijn huid gaat toch voor mijn niet aflatende zin in aardappel.
De tijd om elkaar alle goeds te wensen is voorbij, maar mijn pot vaseline en ik wensen iedereen een jeuk- en kriebelvrij jaar!
