Die eeuwige confrontatie… Wie eczeem heeft, weet er alles van. Niet bepaald fijn voor je zelfbeeld. Voor Laura, die in een psychisch hersteltraject zit, is het extra zwaar. Toch bouwt ze een nieuwe relatie op met haar spiegel.

Een spiegel heb je nodig: om jezelf op te maken, om fatsoenlijk achteruit te rijden, noem maar op. Voor de een is het een vanzelfsprekend attribuut, voor de ander juist confronterend. Waar de een elke weerkaatsing van zichzelf bewondert in een winkelruit of raam van een auto, vermijdt de ander zoveel mogelijk zijn of haar eigen reflectie.

Zalf-up check

Voor mij is een spiegel altijd wel een ding geweest. Ik heb fases gekend waarbij ik elke vorm van weerspiegeling vermeed om niet te hoeven zien hoe aangedaan mijn huid was. Maar ook fases waarbij ik elke vorm aangreep om te kijken of mijn gezicht nog aandacht nodig had. Make-up aanbrengen? Ik gebruik de spiegel enkel en alleen voor een ‘zalf-up’ check.

Shinen of verschuilen?

In welke fase ook, de spiegel is altijd onderdeel van mijn ochtendroutine. Ook al vond ik mezelf het aankijken niet waard, mijn huid moest gecheckt worden. Behoefte om te plukken, scrubben, zalven, oliën en of ik mijzelf wel representatief vond voor de dag: werd het een dag om te shinen, of een van verhullen en verschuilen? Een gezicht is het eerste wat je ziet, wat als eerste wordt besproken, positief of negatief: ‘Wat zie je pips? Zonnebank geweest? Slechte nacht gehad? Nieuwe bril?’

zelfbeeld en een Schone huid

Nog niet zo heel lang geleden werd mijn gebruik van en relatie tot de spiegel duidelijk door een therapiesessie. Sinds een tijdje is mijn gezicht vrijwel schoon van eczeem. Hier en daar, met hoge uitzondering, verschijnt er nog een plekje, maar over het algemeen is mijn gezicht ‘schoon’. Van jongs af aan droomde ik van een schone huid, want als ik die zou hebben zou ik minder angsten en paniek kennen. Mijn huid mag intussen dan wel schoon zijn, mijn problemen werden er niet minder om.

Filter actief

Tijdens de sessie werd er een grote staande spiegel voor me neergezet. Opdracht: kijk jezelf aan en omschrijf wat je ziet. Feitelijk zag ik daar een vrouw staan met een verzorgd uiterlijk, bril op, donker haar, blauw-groene ogen. Niks op aan te merken. Maar terwijl ik haar aan bleef kijken en ik begon te realiseren dat ik mijzelf zag, met een schone huid, werd er een filter actief.

Blikken vol afschuw

Is een filter normaliter bedoeld om een plaatje ‘mooier’ te maken, dit was een eczeemfilter. In mijn gezicht zag ik de plekken, wondjes en schilfering ontstaan zoals ik die van vroeger kende. Ik had meer en meer moeite om mijzelf te zien en om het eerste beeld vast te houden. Steeds meer zag ik die vrouw zoals ik haar in m’n hoofd had: die al die opmerkingen moest verdragen, die continu te horen kreeg hoe ze zo over straat durfde te gaan. De vrouw die blikken vol verafschuwing als normaal ervaart.

Het oude en nieuwe beeld

Een oorlog in mijn hoofd was ontketend: de realiteit versus het vroegere beeld. Misschien heb ik te veel fantasy-films bekeken, want zoals alleen in films soms een hoofd kan veranderen, zo zag ik ook mijn gezicht veranderen van het oude beeld naar het nieuwe en weer terug. Vermoeiend, confronterend, ellendig, emotioneel – alles tegelijk.

Zomaar de deur uit

Inmiddels zijn we een tijdje verder en ben ik opnieuw een relatie aan het opbouwen met de spiegel. Ik merk dat er, met kleine stapjes, beweging in zit. Ik kan mezelf steeds beter met een realistischer blik bekijken. Hoewel ook dit ‘realistische beeld’ nog getekend is, geeft het me wel verlichting. Ik raak minder snel in paniek als ik weet dat ik de deur uit moet, durf sneller weg en heb mijzelf er al een paar keer op betrapt dat ik de deur uit ben gegaan zonder zalf-up check!

Als eerste op de hoogte?

Volg ons op Facebook en Instagram

MAT-NL-2001376