Laura heeft atopisch eczeem en zit op dit moment in een psychisch hersteltraject. De isolatie vanwege de corona-maatregelen valt haar zwaar. Dit is haar verhaal over atopisch eczeem psyche in twee blogs: ‘Wat voor de één een baan is, is voor mij dit traject’ 

Corona. Isolatie. De economie op z’n gat. Heel veel mensen in verschillende beroepsgroepen onder druk. Er is echter nog een groep mensen die onder druk staat: mensen met psychische problemen. Ook ik hoor daarbij: atopisch eczeem en psyche… Hoewel ik mezelf absoluut niet wil vergelijken met bijvoorbeeld mensen in de zorg, wil ik wel een stukje delen van mijn psychische struggle van dit moment.

Geen invulling

Fysieke afspraken vallen op dit moment allemaal weg. Vier dagen per week mijn psychische hersteltraject en mijn psychische hulpverlening (digitaal is toch niet hetzelfde) en doktersbezoeken. Daarmee valt het grootste deel van mijn wekelijkse invulling weg, mijn structuur. Wat voor de één een baan is, is voor mij dit hersteltraject. Van tien tot twee ben ik altijd in beweging, onder de mensen, heb ik de hulpverlening binnen handbereik, heb ik afleiding en vooral: ben ik niet alleen.

Ineens zit je thuis

Er zijn talloze mensen om mij heen die in het zelfde schuitje zitten. Je verliest de connectie, veel mensen spreek je niet meer, omdat je daar geen nummer van hebt. Ook de onbewuste verbinding die je met mensen legt omdat ze in de buurt zijn, is weg. Ineens zit je thuis! Hoewel ik had gedacht dat dit me goed zou doen, doet het me allesbehalve goed.

Kruipen over de Mont Blanc

Sinds een jaar woon ik in dit huisje waar ik nu geïsoleerd thuis zit, begrijp me niet verkeerd: ik vind mijn huisje en woonplek erg fijn. Hoewel ik me erg welkom voel bij de veel mensen, merk ik dat ik nu vastloop. Plots voelt het gat tussen mij en de buitenwereld immens groot. Het gevoel dat je, voor je de buitenwereld bereikt, eerst de Mount Everest vervolgens de Rocky Mountains en de Mont Blanc over moet kruipen met een backpack op je rug, gevuld met 30 kilo bagage. Daarna heb je het gevoel dat je door alle stress vergeten bent je kleding aan te doen. Je staat naakt voor de mensen. Nee, dit is niet het geval, maar zo voelt het wel.

Geen verbinding

Atopisch eczeem en psyche… Deze periode thuis roept oude patronen en overtuigingen op, omdat ik me alleen voel, terwijl ik weet dat ik absoluut niet alleen ben. Dat ik hele lieve mensen om mij heen heb die ik altijd kan benaderen, ook al heb ik ze een hele tijd niet gesproken. Maar het voelt niet zo. Het lukt mij niet om die verbinding te voelen.

ALTIJD ALS EERSTE OP DE HOOGTE

Lees ook deel twee van Laura’s blog over atopische eczeem en psyche. En volg ons op Facebook en Instagram

GZNL.GZ.18.09.0257d